بدون شک، برای اجرای هر برنامه فرهنگی و اثرگذاری آن، باید مقدمات آن نیز فراهم شود؛ بخشی از این مقدمات، فردی است و بخشی دیگر اجتماعی. در بخش اجتماعی کار، این مسئولان و متولیان فرهنگی هستند که باید شرایط را برای ثمربخشی آن کار فرهنگی فراهم کنند. «حجاب» هم مسئله‌ای فرهنگی است و بر هر زن مسلمانی واجب است که خود به تنهایی حجاب و حیا را در جامعه پیرامونی‌اش رعایت کند؛ اما تحقق این مسئله فرهنگی به مقدماتی هم نیاز دارد؛ از جمله تبلیغات عمیق، هوشمند و هنرمندانه که به اقناع عمومی منجر شود. در واقع، تأثیر حجاب و رعایت هنجارهای پوششی در جامعه، باید به خوبی تبیین و بازنمایی شود.
اما بدون شک، مسئله مهم دیگر که نه تنها اهمیتش کمتر از بقیه عوامل نیست، بلکه بیشتر هم هست، نوع عرضه پوشاک در بازارهای یک جامعه اسلامی، مانند ایران عزیز ماست. در دوره و زمانه امروز، به جرئت می‌توان گفت بیش از 90 درصد مردم از پوشاک آماده و دوخته شده در بازار استفاده می‌کنند و کمتر کسی وقت و حوصله تهیه پارچه و رفتن به خیاطی را دارد. بنابراین، این بازارهای پوشاک کشور هستند که نیاز مردم را در این حوزه تأمین می‌کنند، پس بسیار مهم است که چه کالاهایی را عرضه می‌کنند. برای نمونه، آیا مانتو، شلوار و پیراهن مناسب برای زن و دختر ایرانی در بازار موجود است یا خیر؟! این سؤالی است که با وجود داشتن یک متولی فرهنگی با نام «کارگروه ساماندهی مد و لباس وزارت ارشاد»، جواب درستی برای آن یافت نمی‌شود! مانتوهای جلو بازی که در تمامی سال‌های گذشته پای ثابت بازارهای پوشاک ایران بوده، خود گواه این است که عزمی برای ساماندهی این زیرساخت‌های فرهنگی در کشورمان وجود ندارد. نمی‌توان با برگزاری چند نمایشگاه فصلی بسنده کرد. نمایشگاه همانطور که از اسمش مشخص است، جایی است برای نمایش و در کنارش، عرضه محدود پوشاک در مدل‌های محدود، اما تولید انبوه، باکیفیت و عرضه با قیمت مناسب، قسمت مهم بازار پوشاک ایران است.
همین چند سال پیش بود که رئیس اتحادیه صنف تولیدکنندگان و فروشندگان پوشاک از ممنوعیت فروش مانتوی جلوباز خبر داد. با این حال، کمتر مغازه‌ای پیدا می‌شود که مانتوهای جلو باز و بی‌قاعده عرضه نکند یا حداقل به همان میزان مانتوهای دکمه‌دار و متناسب با هنجارهای اخلاقی و عرفی بانوان ایرانی داشته باشد. رئیس این اتحادیه همچنین این نکته را یادآور شده بود که «ما مسئولیت نظارت بر آنها را نداریم و خواهان برخورد مسئولان مربوطه، با این معضل نیز هستیم.» واقعیت این است که تنوع کم مانتوهای مناسب و برعکس تنوع بسیار مانتوهای جلوباز و نامتعارف و عرضه مانتوهای کوتاه و به اصطلاح کُتی در سال‌های اخیر، نشان می‌دهد متولیان و دست‌اندرکاران امور، بخش فرهنگیِ حجاب را به هیچ عنوان جدی نگرفته‌اند. پس نمی‌توان انتظار داشت مردم از کالایی که بیشترین بخش بازار را به خودش اختصاص داده، کمتر استفاده کنند. نمی‌توان یک چیز عرضه کرد و از مصرف‌کننده توقع داشت چیز دیگری استفاده کند. این در حالی است که به گفته رئیس اتحادیه، در سال‌های اخیر واردات مانتو از کشورهای دیگر به صفر رسیده است!
