جنایت رژیم صهیونیستی در غزه به اندازه‌ای شور بوده که جامعه بین‌المللی را بیدار کرده است؛ از این رو بسیاری از کشورها از لزوم حقوق اولیه فلسطین سخن گفته‌اند. به نظر می‌رسد جهان به این نتیجه رسیده است که برای توقف نسل‌کشی رژیم صهیونیستی در غزه و همچنین اطمینان از تکرار نشدن چنین جنایتی در آینده ضرورت دارد که فلسطین عضو اصلی سازمان ملل شناخته شود؛ از این رو مجمع عمومی سازمان ملل روز جمعه به عضویت کامل فلسطین در این سازمان رأی موافق داد. قطعنامه مجمع عمومی سازمان ملل برای عضویت کامل فلسطین در این سازمان با ۱۴۳ رأی موافق، ۹ رأی مخالف و ۲۵ رأی ممتنع به تصویب رسید که نشان‌دهنده حمایت جهانی از فلسطین و همچنین نفرت جهانی از رژیم صهیونیستی است.
قطعنامه‌ای که با تصویب آن «حقوق و امتیازات» جدیدی به فلسطین اعطا شد و همچنین خواستار بازنگری و نظر مساعد شورای امنیت نسبت به عضویت کامل فلسطین در سازمان ملل متحد می‌شود.
مجمع عمومی سازمان ملل اعلام کرد توصیه‌هایی به شورای امنیت برای بازنگری مثبت در عضویت کامل فلسطین در این نهاد ارائه داده است.
این مجمع تأکید کرد، فلسطینیان واجد شرایط عضویت کامل در سازمان ملل هستند.
قطعنامه مجمع عمومی سازمان ملل بر تقویت حقوق و امتیازات کشور فلسطین در سازمان ملل بدون نیاز به صدور مجوز به آن در مجمع عمومی تأکید کرده است.
این قطعنامه همچنین به فلسطین اجازه می‌دهد تا پیشنهادها و اصلاحیه‌هایی را در جلسات سازمان ملل مطرح کند، کاری که قبلاً قادر به انجام آن نبود.
«محمود عباس» رئیس تشکیلات خودگردان فلسطین از این اقدام مجمع عمومی سازمان ملل استقبال کرد و گفت: «فلسطین به تلاش‌های خود برای عضویت کامل در سازمان ملل تا لحظه آخر ادامه خواهد داد.»
از سوی دیگر، «اسرائیل کاتز» وزیر خارجه رژیم صهیونیستی به سرعت از این تصمیم انتقاد کرد و آن را مضحک و جایزه‌ای برای جنبش مقاومت اسلامی (حماس) توصیف کرد که به مذاکرات برای آزادی اسرای صهیونیستی ضربه می‌زند.
رئیس مجمع عمومی سازمان ملل هم در آغاز این جلسه از همه طرف‌ها خواست برای دستیابی به توافق آتش‌بس در نوار غزه تلاش کنند.
حق تعیین سرنوشت
از دهه ۱۹۷۰ میلادی، حق «تعیین سرنوشت» در زمره قواعد حقوق بشر درآمد و در قلمرو داخلی کشورها نیز در ارزیابی مشروعیت حکومت‌ها به آن استناد می‌شود. حق تعیین سرنوشت عبارت است از حق کلیه مردم برای تعیین آینده سیاسی خود و تعقیب توسعه اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی آزادانه. تعیین سرنوشت حقی است بنیادین که بدون آن سایر حقوق نمی‌توانند به طور کامل محقق شوند؛ تعیین سرنوشت فقط یک اصل نیست، بلکه مهم‌ترین حق در حقوق بشر است و پیش شرط برای اعمال همه حقوق و آزادی‌های فردی است.
این حق در حقوق بین‌الملل، از جنبه‌های فردی و جمعی برخوردار است.
به جنبه فردی در ماده ۲۵ میثاق بین‌المللی حقوق مدنی و سیاسی اشاره شد و مواد اول و ۵۵ منشور ملل متحد نیز بر جنبه جمعی این حق تأکید کرده‌اند. بنابراین، آنچه مردم فلسطین را از حق تعیین سرنوشت برخوردار کرده، ملت بودن آنان است.
مردم فلسطین هم تعلق خود را به یک ملت واحد و مستقل باور دارند و هم از ویژگی‌های عینی مشترک، مانند تاریخ مشخص در سرزمینی معین با فرهنگی متمایز، حداقل از زمان تجزیه امپراتوری عثمانی برخوردارند. تعلق فلسطینیان به یک ملت واحد در منشور ملی فلسطین به صورت هویت فلسطینی و ملت عرب فلسطین و اینکه آنها شهروندان عربی هستند، انعکاس یافته است. تعلق داشتن فلسطینیان به یک ملت مستقل و برخورداری از حق تعیین سرنوشت در میثاق جامعه ملل و قطعنامه‌های مجمع عمومی رسمیت یافته است.
در ۲۹ نوامبر ۲۰۱۲ میلادی، مجمع عمومی سازمان ملل در قطعنامه ۱۹۶۷، با ۱۳۸ رأی موافق و ۹ رأی مخالف فلسطین را به صورت دوفاکتو به منزله کشور به رسمیت شناخت و موقعیت آن را از نهاد ناظر غیرعضو به دولت ناظر غیرعضو تغییر داد. حال آنکه هنوز سرزمین‌های فلسطینی در اشغال نظامی قرار داشتند. در نهایت مجمع عمومی در ۱۸ دسامبر ۲۰۱۴ میلادی با تصویب قطعنامه‌ای با ۱۸۰ رأی موافق حق تشکیل کشور مستقل فلسطینی را به رسمیت شناخت و از همه کشورها خواست به کمک‌های خود برای عملی شدن سریع‌تر حق تعیین سرنوشت این مردم ادامه دهند. در قطعنامه‌ای دیگر نیز در ۱۹ دسامبر همان سال بر حاکمیت دائمی مردم فلسطین بر سرزمین اشغالی فلسطین، از جمله بیت‌المقدس شرقی بار دیگر تأکید کرد.
افزون بر رویه‌های بین‌المللی، رژیم صهیونیستی نیز بارها در موافقت‌نامه‌ها درباره کرانه باختری و نوار غزه، حق مشروع ملت فلسطین در تعیین سرنوشت را پذیرفته است. در سال ۱۹۹۳، پس از به رسمیت شناخته شدن رژیم صهیونیستی از سوی یاسر عرفات، نخست‌وزیر این رژیم نیز ساف را به عنوان نماینده مردم فلسطین به رسمیت شناخت. این موضع تل‌آویو در سال‌های بعد نیز تکرار شد. در سپتامبر ۱۹۹۳، به موجب اعلامیه اصول مربوط به ترتیبات دولت خودگردان موقت، این موجودیت به منزله شورای منتخب مردم فلسطین برای یک دوره گذار پنج ساله در نوار غزه و کرانه باختری ایجاد شد. افزایش صلاحیت‌های دولت خودگردان در موافقت‌نامه‌های بعدی صلح، مانند موافقت‌نامه «وای‌ریور» در سال ۱۹۹۸ و یادداشت تفاهم شرم‌الشیخ در سال ۱۹۹۹ شخصیت حقوقی بین‌المللی دولت خودگردان را به همراه آورد. تحولات بعدی در فلسطین به ویژه مقاومت مردم در برابر تهاجم رژیم صهیونیستی به نوار غزه نیز مؤید همین موضوع بود.
فرآیند پذیرش عضویت در سازمان ملل
پذیرش در سازمان ملل متحد با توصیه شورای امنیت به مجمع عمومی و تصویب در مجمع عمومی صورت می‌گیرد. برای بررسی عضویت اعضای جدید، روش رأی‌گیری در شورا به صورت اکثریت کیفی است که این روش باعث شده است تا اعضای دائم عملاً از حق وتو برخوردار باشند. بررسی سابقه اعضای دائم شورا نشان می‌دهد، اتحاد جماهیر شوروی ۴۷ بار برای جلوگیری از عضویت ۱۶ کشور، متوسل به حق وتو شد. بر این اساس، در سال‌های ۱۹۵۱ تا ۱۹۵۴ سازمان ملل با یک بن‌بست مواجه بود. این موضوع در دو نوبت از سوی مجمع عمومی در دیوان بین‌المللی دادگستری مطرح شد. در دومین نظر مشورتی در مارس ۱۹۵۰ آمده است که مجمع عمومی نمی‌تواند دولتی را به عضویت بپذیرد مگر اینکه شورای امنیت درخواست عضویت آن دولت را پذیرفته باشد.
